Hoofdstuk 2: To weegschaal or not to weegschaal?

Aangezien ik zou schijven over mijn zoektocht naar balans, leek me het weegschaal topic wel een goed eerste onderwerp. Ik heb mezelf eigenlijk de laatste jaren altijd gewogen, vaak zelfs elke dag. Je zou kunnen zeggen dat dat niet goed is omdat het dan een obsessie wordt, maar voor mij was het meer een soort check of ik goed bezig was. Juist omdat ik mezelf elke dag woog, kwam ik nooit voor verrassingen te staan. Voor die tijd woog ik soms één keer in de week. Ik verwachtte dan dat ik binnen een week wel 1 of 2 kilo te zijn afgevallen. Als dat dan niet zo was, was ik zoooooo teleurgesteld, waardoor ik dacht 'F*ck it, laat dan ook maar!'.

Schommelen
Je gewicht schommelt nou eenmaal. Vocht, hormonen, maandelijkse dingen, trainen, voeding.. allemaal factoren die ervoor kunnen zorgen dat je wat zwaarder weegt. Dus als je één weegmoment per week hebt en je hebt net de pech dat je die dag vocht vasthoudt, dan laat je jezelf voor niks uit 't veld slaan. Onder het mom van 'Self Love' (van jezelf houden in elke shape), besloot ik van dagelijkse weegmomentjes naar helemaal niet meer wegen te gaan. Het gaat er immers om wat je in de spiegel ziet, was mijn gedachte daarbij. Als ik naar mezelf kijk en denk 'Nou wat zie jij er weer HEERLIJK uit!' (as if), dan maakt het toch niet uit hoeveel ik weeg.

Wat ik alleen gemerkt heb, is dat ik niet echt kan afgaan op wat ik in de spiegel zie. Soms heb ik namelijk een baaldag waarop ik mezelf gewoon niet kan verdragen en me afvraag of het überhaupt wel verantwoord is om mezelf ooit nog op straat te vertonen. Andere dagen vind ik m’n haar mooi, heb ik een glow op m’n gezicht en is die vetrol van de vorige dag ineens veranderd in een 'curve'.

Nieuwe start
Omdat ik nu aan het begin sta van een nieuw hoofdstuk en even wilde dubbelchecken wat de beginstand was, besloot ik vanochtend toch m’n weegschaal weer tevoorschijn te halen. Na tien keer op en af stappen en een check waarbij ik m’n hond optilde om te kijken of dat ding wel werkte (hond is keurig op gewicht), was de uitkomst dat ik op m’n aller zwaarst ever ben! Zelfs zwaarder dan m’n before fitgirl tijdperk en tja, dat is gewoon kut. Het lijkt soms wel alsof ik mezelf een beetje voor de gek heb gehouden. In m’n 'fitgirl' tijd kwam ik namelijk ook weleens aan, een kilootje of 3, maar dat kwam altijd weer goed. Even een weekje knallen en dan was het er weer af. Dat geruststellende gevoel van 'oh joh, even extra je best doen en je sixpack is weer terug' in combinatie met het niet meer wegen, heeft er denk ik voor gezorgd dat het volledig uit de hand is gelopen. Vijftien kilo aankomen (yup, zoveel is het) is buiten het feit dat ik m’n kleren niet meer pas (op een paar broeken na - thank god for stretch) gewoon niet gezond en ook echt niet nodig.

Ik heb dus besloten om toch maar vaker op de weegschaal te gaan staan. Om mezelf 'in de gaten te houden' en te zien of het de goede kant op gaat. Wat ik niet ga doen, is de andere kant op slaan door heftige voeding- en trainingsschema’s voor mezelf te maken. Vroeger zou ik dat wel gedaan hebben na zo'n slap in the face. Nee, ik blijf erbij dat het om balans gaat. Ik ben niet aangekomen omdat ik zo’n slechte stofwisseling heb of whatever, ik heb gewoon veel te veel gegeten en veel te weinig gesport. Eén plus één is twee, of in mijn geval 15 kilo. Dus als ik normaal en gezond eet en daarbij lekker sport, dan komt het goed. Laten we hopen dat het nog net op tijd is voor de zomer!